7. ΥΠΑΚΟΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Ἡ ὑπακοή της ἦταν μια θεληματική πράξη τῆς ταπεινόφρονης ψυχῆς της πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλεύθερη ἀπόφασή της νά ὑπακούσει στόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ δηλώνει τήν ἐμπιστοσύνη της στό Θεό χωρίς κανένα δισταγμό, λέγοντας : «γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Ἡ ὑπακοή της στή θεία κλήση νά γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ, δέχεται ἄπειρη θεία εὐλογία χωρίς νά ἀντιληφθεῖ μέ τήν θετική ἀπάντησή της ὅτι κατέστη Θεοτόκος, μέ ἄπειρη δόξα ἀπό τήν Τριαδική Θεότητα. Ἡ ὑπακοή τῆς Παναγίας ὁδήγησε τόν ἄνθρωπο στήν ἁγιότητα καί ἀνέδειξε τό μεγαλεῖο τῆς καθαρῆς καρδίας της μέ τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο της στό Θεό. Ἡ μέν ἀνυπακοή τῆς Εὔας ἔφερε τήν ἁμαρτία στόν κόσμο καί ὁδήγησε τόν ἄνθρωπο στό σκοτάδι τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ δε ὑπακοή τῆς Παναγίας ἄνοιξε τόν Παράδεισο γιά νά φωτίσει τήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου νά δεχθεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πρός σωτηρία του.
Ἡ Παναγία ἀποδέχθηκε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀκολούθησε τήν κλήση της μέχρι τήν κοίμησή της μέ τήν πλήρη ὑπακοή της στις ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπακοή της ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁγνῆς ψυχῆς της πού ἠγάπα τόν Θεόν ὁλοπρόθυμα μέ τήν καρδιά της. Μια ταπεινή ψυχή μέ καθαρό φωτεινό νοῦ εἶναι πλήρης θείου φωτός πού δέχεται τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ μέ ἁπλότητα καρδιάς καί τελεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη.
Ἡ ὑπακοή στό Θεό δείχνει πίστη στό Θεό καί ταπείνωση ζωῆς. Παρέχει ἀσφάλεια στό δρόμο τῆς ζωῆς μας, διότι γίνεται ὁ Θεός μέ τίς θείες ἐντολές Του ὁδηγός γιά τήν οὐράνια ζωή, ὥστε νά ζοῦμε ὑπό τή θεία προστασία Του. Τό νά ὁδηγούμεθα ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ διδασκόμεθα τίς θεῖες ἀρετές γιά νά βαδίσουμε μέ ἀσφάλεια τή ζωή μας καί γιά νά φθάσουμε στόν οὐρανό μέ καθαρή πίστη καί ἀγάπη Χριστοῦ. Ἡ ὑπακοή στό Θεό μᾶς βοηθεῖ ὅ,τι κάνουμε στή ζωή μας νά γίνεται γιά τόν Θεό, γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ ὥστε οἱ πράξεις μας νά εἶναι ἐν Χριστῷ καί εὑάρεστες στό Θεό.
Ἡ ὑπακοή στό Θεῖο θέλημα φέρνει ἐσωτερική γαλήνη στήν ψυχή μας, διότι διατηροῦμαι καθαρή τήν συνείδησή μας ἀπό κάθε ἁμαρτία καί ἀκάθαρτο λογισμό. Ὅταν ἡ θέλησή μας ὁμοιωθεῖ μέ τή θέληση τοῦ Θεοῦ, τότε ἀναπαύεται ὁ Θεός στήν καρδιά μας καί ἡ θεία Χάρη εἶναι αὐξημένη στήν ψυχή μας καί ζοῦμε ἐν τῷ φωτί τοῦ Θεοῦ πλήρης πνεύματος Ἁγίου. Ἡ χαρά μας εἶναι χαρά τοῦ Θεοῦ διότι κατοικεῖ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή μας καί εἴμαστε ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ὁ Θεός γιά μᾶς, εὑάρεστοι ἐνώπιον του, διότι μέ τήν ὑπακοή μας χαίρεται καί μᾶς σκεπάζει μέ τήν θεϊκή ἀγάπη Του. Γινόμαστε γνήσια τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἀγαπημένα παρά τοῦ Θεοῦ, Θεοφόρα καί οὐράνιες ὑπάρξεις πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπακοή στό Θεό σημαίνει ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας μέ βαθειά ταπείνωση ζωῆς πρός ἄσκηση κάθε ἀρετῆς γιά νά νεκρωθεῖ κάθε πάθος τῆς ψυχῆς μας.
Ἡ ὑπακοή στόν Χριστό εἶναι ἡ μίμηση τῆς θείας ζωῆς Του γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Πάντοτε ἡ νοερά προσευχή καί ἡ ὑπακοή στόν καλό πνευματικό αὐξάνει τήν κοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γινόμενος πλέον ὑπάκουος στό Θεό. Ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό αὐξάνει τήν πραότητα καί τήν ὑπομονή, τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση γιά νά ἑνωθεῖ μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ τήν Θεοποιόν προσευχή τῆς καρδιᾶς.
Ἅν οἱ συμβουλές τοῦ πνευματικοῦ μας δέν γίνουν ἀσπίδες τῆς ψυχῆς μας, παραπαίουμε μέσα στά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας καί θά μείνουμε ἀθεράπευτοι στήν ψυχή μας. Ὁ καλός Πνευματικός πάντοτε διδάσκει τίς ἀρετές γιά τήν τελειοποίηση τῆς ψυχῆς μας. Ἀρχίζοντας :
Πρῶτον: ἀπό τόν ἔλεγχο τοῦ νοῦ πού νά συγκεντρώνεται στό Θεό χωρίς νά περιεργάζεται τά πάθη τῶν ἀνθρώπων γιά νά μήν κατακρίνει μέ εὐκολία τίς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων.
Δεύτερον: διδάσκει τή σιωπή τῶν χειλέων γιά τήν ἀποφυγή τῆς πολυλογίας πού φθείρει τήν ψυχή γιά νά γίνει ἁγνή καί ταπεινή.
Τρίτον: καλλιεργεῖ τήν ταπείνωση τῆς καρδιᾶς μέ τήν ἄσκηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς γιά νά αὐξηθεῖ ἡ θεία χάρη στήν ψυχή μας.
Τέταρτον: ἡ νηστεία τοῦ σώματος νά συμπορεύεται μέ τήν ἐγκράτεια τοῦ λόγου γιά νά δεχθεῖ πνευματικές ὡφέλειες ἡ ψυχή μας.
Πέμπτον: βοηθεῖ νά αὐξηθεῖ ἡ πίστη στό Θεό μέ τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μέ τήν συμμετοχή στά Θεῖα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπί πλέον δυναμώνοντας τήν πίστη στις θλίψεις καί δυσκολίες τῆς ζωῆς προβάλλοντας τή ζωή τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τή ζωή τῶν ἁγίων μαρτύρων.
Ἔκτον: καλλιεργεῖ τό «πρόσεχε σέ αὐτόν», νά ἐλέγχει τόν ἑαυτό του γιά κάθε λογισμό πού εἰσέρχεται μέσα του, ὥστε νά προσέχει τό θυμό, τόν ἐγωϊσμό, τήν κατάκριση, καί ἄλλα πάθη. Νά μαθαίνει νά ἀντιστέκεται στις προσβολές, κατηγορίες, κακίες καί κάθε κακό ἀπό ἀνθρώπους μέ ταπείνωση καί πραότητα.
Ἔβδομον: ν’ ἀγωνίζεται τήν ἀρετή μέ κάθε τρόπο, ὥστε νά μιμεῖται καθ’ ὅλα τή ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὑπακοή στόν καλό πνευματικό ἀνυψώνει τήν ψυχή μας στό Φῶς κάθε ἀρετῆς γιά νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ μέ πόθο Θεοῦ καί τελεία ἀγάπη Θεοῦ.
Ἡ ὑπακοή στό Θεό διδάσκει τά πάντα στή ζωή μας νά καθαρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτο καί βλαβερό λογισμό γιά νά φθάσουμε σέ τελειότητα τῶν ἀρετῶν καί πλήρη χριστιανική ὡριμότητα, ἁγιότητα βίου πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Θεοτόκος μέ τήν πλήρη ὑπακοή της στόν Θεό κατέστη δοχεῖο θείων χαρίτων γιά νά τόν εὑαρεστήσει δίνοντας τά πάντα γιά νά πραγματοποιηθεῖ τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Τό «Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» τῆς Παναγίας δίνει σέ μᾶς νά ἀφεθοῦμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, στήν χριστιανική κλῆση μας νά ὁμοιωθοῦμε στήν ἁγιότητα τῆς Πᾶναγίας καί νά πορευθοῦμε ταπεινά στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ διά τοῦ πνευματικοῦ ὁδηγοῦ μας χωρίς ἐγωϊσμούς καί ἀντιρρήσεις γιά νά ζήσουμε ἐν Χριστῷ ζωή καί νά εὑαρεστήσουμε τόν φιλάνθρωπο Θεό γιά τό πλῆθος τῶν εὑεργεσιῶν του καί τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.
Νά στρέψουμε τό νοῦ καί τήν καρδιά μας στό Θεό μέ ἀγάπη, ὅπως ἡ Παναγία γιά νά δεχθοῦμε τό Φῶς τοῦ Θεοῦ μέ ταπεινό φρόνημα, ὥστε ἡ ὑπακοή στό Θεό νά γίνεται μέ ἀγαθή καρδιά γιά νά ἀποδώσει πνευματικούς καρπούς στήν Χριστιανική ζωή μας. Πάντοτε ἡ ἐνθύμηση τῆς ἁγίας ζωῆς τῆς Παναγίας γίνεται κινητήριος δύναμη τῆς ψυχῆς μας γιά νά δοθοῦμε περισσότερο στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀξιωθοῦμε τῶν ἀρετῶν της πρός δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
