1. Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Θαυμάζω τό κάλλος τῆς ἁγνότητας τῆς ψυχῆς τῆς Θεοτόκου. Ὁ καθαρός νοῦς της εἶχε γίνει ἀπό τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, δοχεῖο θείων δωρεῶν. Ἡ ὅλη ψυχή της ἀλλοιωθεῖσα ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Υἱόν της εἶχε θεωθεῖ σέ ὑπέρτατο βαθμό που εἶχε πλέον ἐνωθεῖ μέ τόν Θεόν. Ἡ ἁγνότητα τοῦ νοῦ της εἶναι θαῦμα ἀνθρώπινο πού ἀπορῶ γιά τήν καθαρότητα τῆς διανοία της. Ἡ προσευχή της ἦταν ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς ζωῆς της που δόξαζε τόν Θεόν ταπεινά καί σιωπηλά.

Ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς της ἦταν ὁλοφώτεινη ἀπό τό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί ἀναγεννημένη ὅλη ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, εἶχε ξεπεράσει τή καθαρότητα τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ. Ἡ πηγή τῆς ἁγνότητάς της ἦταν ἡ Τριαδική Θεότητα, πού κατοικοῦσε μέσα της καί ἔλαμπε ὡς ἥλιος στόν ἀόρατο κόσμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγνότητα τῆς σκέψεως της ἐκδηλωνόταν στήν ἁγνότητα τοῦ λόγου της πού ἔκρυβε ταπείνωση καί ἄπειρη ἀγάπη. Τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της δοξάζεται ἀπό τόν οὐράνιο κόσμο καί θαυμάζεται ἀπό κάθε ταπεινό πιστό.

Ἡ ἁγνότητα εἶναι τό θεμέλιο κάθε ἀρετῆς που σκεπάζει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Φῶς τοῦ Θεοῦ. Αὐτή καθαγιάζει τήν ψυχή μέ τήν στροφή τοῦ νοῦ στό Θεό γιά νά τήν θεώσει στήν κοινωνία μέ τό Θεό. Ἡ ἁγνότητα τῆς διανοίας φέρνει τήν καθαρότητα τῆς καρδιάς γιά νά ὁλοκληρώσει πνευματικά τήν ψυχή, ὥστε νά γίνει ἁγία πλήρης πνεύματος Ἁγίου. Ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς εἶναι ὁ ἀμόλυντος νοῦς πού εἶναι πάντοτε ταπεινωμένος καί θεωμένοςκαί ἀσκεῖται καθημερινά στήν ἀδιάλειπτη προσευχή τῆς καρδίας γιά πλήρης ἕνωση μέ τόν Ζωοδότη Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ ἀγώνας γιά ἁγνότητα τοῦ νοῦ ἀρχίζει ἀπό τήν αὐταπάρνηση καί τήν ἀκακία γιά νά ἐξαγνισθεῖ μέ τήν προσευχή καί τή νηστεία, ὥστε θεωμένος μέ τό Φῶς τοῦ Θεοῦ κερδίσει τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τῆς καρδίας.

«Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ» ἐκφράζεται στό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας της χαρακτήριζε τό πλοῦτο τῶν ἀρετῶν της. Ἡ ἀκακία, ἡ ταπείνωση, ὁ ἀμόλυντος νοῦς, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, ἡ ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς της γιά πλήρη ἕνωση μέ τό Θεό, ἡ ἄγρυπνη προσοχή στις αἰσθήσεις της (ἀκοή, ματιῶν) ἐκφράζουν τήν τέλεια ἁγνότητα καί τήν ἄρνηση κάθε κακίας. Ἡ καθαρότητα τῆς διανοίας της ἦταν ὁ τρόπος ἕνώσεως μέ τόν Θεόν πού δήλωνε τήν ἁγνότητα της καί ἁγιότητα τοῦ βίου Της. Ὁ ἄσπιλος νοῦς της καθαγιάζεται ἀπό τήν κατοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά καταστεῖ Παναγία, πανάχραντος, παρθένος καί ἁγιωτέρα πάντων τῶν ἁγίων. Τό μέγεθος τῆς ἁγνότητος της ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινη καθαρότητα, διότι ἡ ὑπερβολική δύναμη τοῦ Φωτός τοῦ Θεοῦ εἶχε πλημμυρίσει τήν πάναγνη ψυχή της καί ἐδέχθηκε τό ὑπερκόσμιο Φῶς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος.

Ἡ ἁγνότητα της εἶναι ἡ ὡραιότητα τῆς ψυχῆς της πού ἀναδεικνύεται τό καθαρότατο δοχεῖον θείων χαρισμάτων γιά νά καταστεῖ ναός Θεοῦ, τόπος Θεοῦ. Πόση μεγάλη ἀρετή εἶναι ἡ ἁγνότητα πού ὡθεῖ τήν καθαρή ψυχή στό θεῖο ἔρωτα καί στήν ἄρνηση κάθε σκέψεως γιά γήϊνες ἐπιθυμίες καί ἀνθρώπινες φιλίες. Ἡ ἁγνότητα τῆς διανοίας εἶναι ὁ ἄκτιστος νοῦς πού διανοεῖται μόνο τό Θεό καί ἀρνεῖται κάθε τι ὑλικό πού φθείρει τήν ψυχή. Μόνο ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καθαρίζει τό νοῦ καί ὡραΐζει τήν ψυχή μέ τήν ἁγνότητα πού φέρει τήν θεοειδή κατάσταση τοῦ νοῦ γιά νά φθάσει στή θέωση τοῦ νοῦ. Ἡ ἀγρυπνία τοῦ νοῦ εἶναι ἡ προσοχή τῶν αἰσθήσεων γιά νά καθαρθεῖ ὁ ψυχικός κόσμος καί φωτισθεῖ ἡ διάνοια πρός πλήρης κοινωνία μέ τό Θεό. Ἡ ἁγνότητα φέρνει τή σιωπή τοῦ νοῦ γιά νά ὁλοκληρώσει τήν ἕνωση μέ τό Θεό μέ τήν εἴσοδο τοῦ Φωτός τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή γιά νά τήν ἁγιάσει καί νά τήν καταστήσει ὁλοφώτεινη, πλήρης Πνεύματος Ἁγίου.

2. Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ὅσο ἀτενίζω τό θεῖο Πρόσωπο τῆς Παναγίας τόσο νιώθω φτωχός ἀπό ἀρετές καί περισσότερο ἁμαρτωλός. Ἡ θαυμαστή ζωή τῆς Παναγίας εἶναι ἕνας ὕμνος ταπεινοφροσύνης στό πρόσωπό της. Ἡ ταπεινή ζωή της ἀπό τή μικρή ἡλικία της ἦταν κρυφή καί ἐπιζητοῦσε τήν ἀφάνεια, διότι εἶχε στραφεῖ ὁλοκληρωτικά στό Θεό μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ ταπεινοφροσύνη της φαίνεται ἀπό τό μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ «Κεχαριτωμένη….» καί ἀπαντᾶ «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Πόσο ὄμορφα καί ἤσυχα δέχεται τό ἄγγελμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ! Πόση πραότητα φανερώνεται στό λόγο της! Πόση ἀγάπη τρέφει γιά τό Θεό, πού τά πάντα δέχεται ἤρεμα καί γαλήνια χωρίς ἴχνος ὑπερηφανείας. Ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας της εἶναι ἡ φωταυγής ἀρετή τῆς ἁπλότητας τῆς ψυχῆς της πού ἐκφράζεται μέ ταπεινό λόγο («ἰδού ἡ δούλη Κυρίου») καί πραεῖα συμπεριφορά στήν παρουσία τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.

Πῶς νά μήν θαυμάσουμε τήν ταπεινή καί ἀφανή ζωή της, που προτίμησε τή σιωπή τῆς προσευχῆς, παρ’ ὅτι ζοῦσε τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Θεοῦ. Ζοῦσε τό μέγα Μυστήριον μέ ταπείνωση καί ὅλη ἡ ψυχή της πλήρης Θείας Χάριτος, αἰσθανόταν τό Θεῖο δῶρο πού κατεῖχε. Καί εἶπε με ταπεινό λόγο : «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ». Συνεχίζει νά ζεῖ ταπεινά στό σπίτι της μέ τίς καθημερινές ἐργασίες της χωρίς νά διακρίνεται ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους ἀλλά σιωπηλά καί ἁπλά προχωροῦσε ἡ ζωή της.

Ἡ μετριοφροσύνη της ἦταν ἀπαράμιλλη διότι ζοῦσε τό Θεό μέσα στά σπλάγχνα της καί εἶχε στρέψει τά πάντα στό ἔργο τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ψυχικός κόσμος τῆς Παναγίας ἦταν ὁλοφώτεινος ἀπό τό πλοῦτο ἀρετῶν που συγκεντρωνόταν στήν ταπεινοφροσύνη καί τήν πραότητά της. Ὤ! πόσο πρέπει νά τήν ἀγαποῦμε μέ ὅλη τήν καρδιά μας καί νά μιμούμεθα τίς ἀρετές τῆς θείας ψυχῆς της. Πόσο ἀνάγκη ἔχουμε τήν ταπείνωση τῆς Παναγίας καί τήν πραότητα τῆς ψυχῆς της! Ὅσο ἀσκοῦμε τήν ταπεινοφροσύνη αὐξάνεται ἡ θεία Χάρις στήν ψυχή μας καί γινόμαστε θεοφόροι ἄνθρωποι. Ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ ἀνθρώπου ἐκφράζεται στό ταπεινό λόγο χωρίς ὑψωμένη φωνή, στήν εὐγενή λόγο στόν πλησίον, στήν ἡρεμία τοῦ σώματος χωρίς ἀνησυχίες, στήν κατανόηση τοῦ ἄλλου μέ ὑπομονή, στά ταπεινά ἐνδύματα, στήν ἐγκράτεια φαγητοῦ, τό γέλιο εἶναι διακριτικό χωρίς ἐπάρσεις, ἀποφυγή κάθε ἐπίδειξη ἔργου, ὑποχωρητικός στις ἀπαιτήσεις τοῦ ἄλλου, εὔχάριστος στό λόγο, καλωσυνάτος στόν πλησίον, παρηγορητικός στόν ἄρρωστο, φιλάνθρωπος στόν φτωχό, πρᾶος, ἤσυχος, ἄκακος, προσεκτικός στό λόγο σου, ὑπάκουος, ἁπλός, ἀδελφικός, εὐπειθής, συνείδηση ἀκατηγόρητη, χαμηλό τόνο φωνῆς, ἀποφυγή κατακρίσεως καί δόσιμο τῆς καρδιᾶς στήν ἀγάπη πρός τό Θεό καί τόν πλησίον.

Ὁ ἄγρυπνος νοῦς στήν προσοχή τῶν αἰσθήσεων μας γιά περισσότερη περισυλλογή, αὐξάνει τήν βελτίωση τοῦ ἑαυτοῦ μας γιά τήν ἀπόκτηση ἀρετῶν. Ὁ ταπεινός νοῦς δημιουργεῖ ταπεινή ζωή. Ἡ ταπεινή καρδιά δημιουργεῖ καθαρότητα νοός. Ἡ ταπεινή ψυχή δημιουργεῖ πλοῦτο ἀρετῶν. Ἡ καλλιέργεια τῆς ταπείνωσης εἶναι ἔργο τῶν ἀγωνιστῶν τῆς καθαρῆς καρδιᾶς που ὡθοῦνται στό κόσμο τοῦ Θεοῦ καί ξεφεύγουν τίς γήϊνες ἐπιθυμίες μέ τήν καρδιακή προσευχή καί τήν προσοχή τοῦ νοῦ, ὥστε νά φθάσουν στό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουν μέσα στά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ μέ πνεῦμα ἀγάπης καί ταπεινώσεως χωρίς νά τούς ἀγγίζουν τίποτα ἀπό τή γῆ καί τά ἀνθρώπινα πράγματα. Ἡ ταπείνωση ἐξαγιάζει τόν ἄνθρωπο καί τόν καθιστᾶ ὁλοφώτεινο μέσα στήν προσευχή του καί ὅλος γίνεται ἕνα φῶς πού φωτίζει τούς πάντες δίπλα του. Ὁ ταπεινός ζεῖ τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνίζεται νά εἶναι διαρκῶς μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τήν ἀγάπη πρός τό Θεό καί τόν πλησίον του.

Ἡ ταπείνωση χάνεται ἀπό ὑπερήφανους λογισμούς καί μαζί φεύγει ἡ θεία Χάρις. Ἡ ταπείνωση εἶναι Φῶς, πού φωτίζει τή διάνοια μας νά ζοῦμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ταπεινός ἀγρυπνᾶ ὅταν ὁ ἄλλος κοιμᾶται γιά νά στερηθεῖ τήν ἀνάπαυση τοῦ σώματος του πρός χάρη τῆς ψυχῆς του καί τῶν ἄλλων μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή του. Ὁ ταπεινός ἀγαπᾶ τήν κακοπάθεια καί μισεῖ τήν ἀνάπαυση τοῦ σώματος. Ὁ ταπεινός χαράζει δικό του δρόμο πνευματικῶν ἀγωνισμάτων που ξεφεύγει ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων καί κρύβεται ἀπό τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων γιά νά ζήσει τήν ἀφάνεια τῶν ἀρετῶν του μέ τήν σκληραγωγία καί τήν συνεχή καρδιακή προσευχή. Ὁ ταπεινός χρησιμοποιεῖ τόν κάθε τόπο που κατοικεῖ σέ ἀγωνίσματα ὑπέρ φύσιν γιά νά νικήσει τά πάθη τῆς ψυχῆς του με ὁδηγό τήν ταπείνωση τῶν ἁγίων. Ὁ ταπεινός δέν μάχεται τόν κόσμο ἀλλά τόν κακό ἑαυτό του γιά νά γίνει Φῶς Θεοῦ καί ἀπολέμητος στόν ἀόρατο κόσμο.

Ὁ ταπεινός ἔχει δύναμη Θεοῦ πού τόν καθιστᾶ δυνατό στίς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων. Ὁ ταπεινός δέν ἡσυχάζει ποτέ, διότι ἀγωνίζεται γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ταπεινός ζεῖ ἀπό τό Θεό καί διά τόν Θεόν καί ὁ νοῦς του εἶναι θεωμένος κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, καί οἱ αἰσθήσεις του στραμμένες στό Θεό γιά νά δοξάσει τό Θεό μέ ὅλη τήν ὕπαρξή του μέ τήν ταπεινή προσευχή του, τήν νηστεία, καί τήν πλήρη αὐταπάρνηση στό Θεό.

Ὤ! Κύριε μου, δίδαξέ με νά ζῶ ταπεινά, νά διδάσκομαι ἀπό τή ταπείνωση τῆς Πάναγνης Μητέρας Σου, μιμοῦμενος τήν Ἁγία ζωής της κατά δύναμη. ΑΜΗΝ.

3. Η ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Τί χαρά γεμίζει τήν καρδιά μου στήν ἀνάμνηση τοῦ θείου προσώπου τῆς Παναγίας. Εἶναι πολύ εὐγενικό νά ἐνθυμεῖσαι τό Ἅγιον ὄνομά της καί θεάρεστο ἔργο νά μιμεῖσαι τήν Ἁγία ζωή της, στις ἀρετές της. Μία ἀπό τίς πρώτες μεγάλες ἀρετές τῆς Παναγίας εἶναι ἡ πίστη στό Θεό. Μιά ἀγνή καί καθαρή πίστη που εὐωδιάζε ἀπό τήν ἀγνότητα της καί τήν ἀθωότητα τῆς ἁγίας ψυχῆς της. Ἡ ἀναγγελία ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ… εὕρες χάριν παρά τῷ Θεῷ καί ἰδοῦ συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξη υἱόν, καί καλέσει τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, οὗτος ἔσται μέγας καί υἱός Ὑψίστου κληθήσεται». Ταπεινά πιστεύει τά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου καί σιωπᾶ. Ἡ ψυχή της γαληνεύει καί αἰσθάνεται τή δύναμη τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά τήν χαριτώνει γιά τό μεγάλο δῶρο πού θά δεχθεῖ, τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Πιστεύει καί ὑπακούει μέ δέος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πίστη στό Θεό τήν γεμίζει ὅλη καί ἀπολαμβάνει ταπεινά τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς της φαίνεται στήν ὁλόθερμη πίστη στό Θεό, πού δέν ἀμφιβάλλει στά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου. Μόνο ἀπορεῖ καί λέγει : «Πῶς ἔσται τοῦτο…». Ἡ ἀπορία της δέν εἶναι ἀμφιβολία ἀλλά ἡ χαρά πού λαμβάνει ἀπό τό μέγα μυστήριο πού θά τελεστεῖ στά σπλάγχνα της. Καί ἀμέσως λέγει : «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου˙ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Ὑπακούει ταπεινά. Θαυμάζει κανείς τό μεγαλεῖο τῆς ἀγνῆς πίστεως της πού ὁλόκαρδα δέχεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πόση μεγάλη πίστη ὑπάρχει στό βάθος τῆς καθαρωτάτης ψυχῆς της! Πόση ἀγνότητα σκέψεως λάμπει μέσα της, που καθρεπτίζεται τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της! Ὁ Θεός ἐνεργεῖ στήν ταπεινή ψυχή της πού εἶναι ὁλοφώτεινη ἀπό τήν καθαρή πίστη της γιά νά λάμψει ἡ ἁγία ψυχή της ἀπό τό πλοῦτο τῶν θείων ἀρετῶν της. Τί νά θαυμάσουμε ἀπό τόν ὑπέροχο κόσμο τῆς ἁγίας ψυχῆς της που εἶναι φωτισμένος ἀπό τη χάρη τοῦ Θεοῦ!

Εἶναι μοναδική ἡ ἀγάπη της πρός τό Θεό πού ἐκφράζεται στήν πίστη της και ὁμολογεῖ τήν ἀφιέρωση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τόν τέλειο τρόπο τῆς ὑπακοῆς στό Θεό. Ἡ ζωή τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ἦταν πλῆθος δοκιμασιῶν τῆς πίστεως στό Θεό. Παρακολουθεῖ τή ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τή γέννηση του μέχρι τήν σταύρωσή του, ἔχοντας στή μνήμη της τά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ : «οὗτος ἔσται μέγας…». Ἄν καί βλέπει τίς ταπεινώσεις τοῦ Υἱοῦ της μέχρι τήν σταύρωσή Του, πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι εἶναι Υἱός Θεοῦ.

Ἡ πίστη της εἶναι ἀκέραιη καί ἀληθινή χωρίς νά κάμπτεται ἀπό τόν πόνο τῆς καρδιάς της, ἀπό τά δεινά που δέχεται ὁ Υἱός της. Ὅλη ἡ ψυχή καί ἡ καρδιά της ἧταν δοσμένη στόν Ἰησοῦ Χριστό, μια ἀγάπη μοναδική καί τέλεια. Αὐτή ἡ ἀγάπη γίνεται πίστη στό θεῖο πρόσωπό Του, πού ὑπέμενε σιωπηλά τό δρόμο τοῦ Σταυροῦ του μέσα ἀπό τήν καρδιά της. Ὁ Κύριος ἔπασχε σωματικά. Ἡ Παναγία ἔπασχε καρδιακά καί ψυχικά. Ἡ θλίψη της ἦταν ἄπειρη πού ζοῦσε τά πάθη τοῦ Υἱοῦ της μέ τήν σιωπή καί τήν προσευχή της. Ὥς μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶχε ἀφεθεῖ στό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί πονοῦσε περισσότερο ἀπό κάθε πλάσμα τοῦ κόσμου καί ἀγγελική δύναμη τοῦ Θεοῦ. Περίμενε μέ δυνατή πίστη τήν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη καί τῶν λόγων τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ γιά τόν τρόπο σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Παναγία ὑπερέβει τήν πίστη τοῦ Νῶε καί τοῦ Ἀβραάμ, διότι ἐδέχθηκε μεγαλύτερες δοκιμασίες πού ξεπερνοῦν τήν ἀνθρώπινη σκέψη. Ἡ πίστη της στό Θεό καθαγιάζεται μέσα στό μεγάλο πόνο τῆς καρδιᾶς της πού ταπεινώνεται γιά νά δοξάσει τό Θεό μέ τήν ἀφάνεια καί τή σιωπή της. Ἡ Παναγία εἶχε δώσει τά πάντα στόν Ἰησοῦ Χριστόν γιά νά ἑνωθεῖ μαζί του. Ἡ καρδιά της ἀγαποῦσε τέλεια τόν Υἱό της καί ταπεινά προσευχόταν στόν Θεό γιά νά τόν ζεῖ ἐξ ὁλοκλήρου μέσα στήν ταπεινή ψυχή της. Ἡ πίστη της πρός τό Θεό ἦταν μια ὁλόθερμη ἀγάπη μέσα ἀπό τήν ἀδιάλειπτη προσευχή της καί τήν ἁγία ταπείνωση τῆς ζωῆς Της. Ἄραγε ἡ δική μας πίστη πόσο ὁμοιάζει τῆς Θεοτόκου, πόσο ἡ ψυχή μας εἶναι προσκολλημένη στόν Κύριον γιά νά νοιώσουμε τή δύναμη τῆς ἀγάπης του καί τά πάθη τοῦ Σταυροῦ του;

Ἡ ἀληθινή πίστη χρειάζεται ζῆλο καρδιακό, προσευχή διαρκή, ἄσκηση μέ νηστεία καί ἀγρυπνία, προσοχή νοός καί καρδίας γιά νά ἁγιασθεῖ ἡ ψυχή ἀπό τήν ἐπίσκεψη τῆς θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἡ πίστη στό Θεό δέν ἀποκτιέται χωρίς κόπο καί δοκιμασίες. Ἐκεῖνος που πιστεύει ἀληθινά δέν ἔχει ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου ἀλλά πάντοτε ἔχει παντοῦ μπροστά του τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τηρεῖ τίς θεῖες ἐντολές Του.

Ὁ ἀληθινός πιστός ζεῖ διά παντός τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ἀδιαφορεῖ γιά τά πράγματα τοῦ κόσμου. Δέν λυγίζει στις δυσκολίες τῆς ζωῆς του ἀλλά ἔχει θάρρος καί προχωρεῖ μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀληθινός πιστός δέν εἶναι ράθυμος, διότι σκέπτεται νά ἐργάζεται τό καλό τῆς ψυχῆς του, τηρῶντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀληθινός πιστός ἀγωνίζεται στό δρόμο τῶν ἀρετῶν γιά νά τελειωθεῖ στήν ἄπειρη ἀγάπη πρός τό Θεό, μιμούμενος κατά δύναμη τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας πρός τόν Υἱόν της. Ὁ ἀληθινός πιστός εἶναι θεωμένος ἄνθρωπος καί ζεῖ ἐν Ἁγίω Πνεύματι πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Κινεῖται μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ ἁγιαζόμενος ἐν πνεύματι Ἁγίῳ καί ἀγωνίζεται κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ νά φθάσει στήν τελειότητα τῆς καθαρῆς προσευχῆς, ὁρμώμενος ἀπό ἀγάπη Θεοῦ γιά νά οἰκειωθεῖ τά ἅγια μέσα ἀπό τήν ταπεινή πίστη στό Θεό.

4. Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἡ ψυχή μου ἀναπαύεται στό πρόσωπο τῆς Παναγίας, τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καί ὅλος συγκινοῦμαι ἀπό τήν ταπείνωση καί την καλωσύνη τῆς ἁγίας καί πάναγνης ψυχῆς της. Τό πρόσωπό της ἐκπέμπει ἀπό κάθε εἰκόνα ἡρεμία, γαλήνη, πράοτητα, ἔλεος καί ἄπειρη καλωσύνη γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Μέ πόση καλωσύνη ἐδέχθηκε τό μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους! Ἡ καλωσυνάτη ψυχή της ὑπακούει στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ γιά τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί μέ πραότητα ἀποδέχεται νά βοηθήσει τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἡ καλωσύνη της ἔκρυβε τήν μεγάλη ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο καί δέχεται νά γεννηθεῖ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ τό ἄγγελμα τοῦ Ἀρχαγγέλου. Δέν ἐσκέφθηκε τό βάρος τῆς εὐθύνης αὐτοῦ τοῦ ἔργου καί τό πόνο τῆς καρδιάς της ἀπό τά ἐκούσια πάθη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Υἱοῦ της. Ἀλλά ἀπλά εἶπε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου».

Ἡ καλωσύνη τῆς Παναγίας Θεοτόκου ἔφθασε μέχρι θυσίας τοῦ ἑαυτοῦ της ἀπό τήν ἐθελουσία προσφορά της γιά νά δείξει τήν ἁγνότητα τῆς ἁγίας ψυχῆς στόν ἄνθρωπο τῆς πτώσεως καί πάσχει γιά τη σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἡ ὅλη καλωσύνη της πηγάζει ἀπό την ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τήν ἐκφράζει στήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον της, χωρίς νά ὑπολογίζει πόνους καί κόπους τῆς προσωπικῆς ζωῆς της.

Ἡ ἁγία καλωσύνη της ἐφάνηκε ὑπέρμετρα μετά τήν κοίμηση της καί τήν μετάστασή της στούς οὐρανούς πού πάσχει γιά τη σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, βοηθῶντας μέ κάθε τρόπο διά θαυμάτων, ἐμφανίσεων της, τῶν μυροβλύζουσων εἰκόνων της. Πόσες ψυχές ἔχουν σωθεῖ δι’ αὐτῆς μέ τήν ἄπειρη καλωσύνη καί ἀγαθότητά της. Δέν μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τό μεγαλεῖο τῆς Πάναγνης ψυχῆς της πού δέεται ἀπαύστως στόν Υἱόν της γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας πόσο πολύ πρέπει νά τήν ἀγαπᾶμε καί νά τήν τιμοῦμε γιά τήν ἄπειρη καλωσύνη της, τήν φιλανθρωπία της, τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο. Μόνο ἡ λέξη «Μητέρα» τοῦ Θεοῦ κλείνει τήν Μητρική στοργή γιά μᾶς πού γίνεται εὐσπλαγχνική καί τρυφερή γιά νά μας ἔλξει κοντά στό Θεό διά διαφόρων τρόπων.

Ἡ ἁγία καρδιά της Παναγίας εἶναι ὠκεανός ἀγάπης καί καλωσύνης πού γίνεται μεσίτρεια ὅλου τοῦ κόσμου πρός τόν Θεόν. Ἡ εὐλογημένη τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἄμετρη καλωσύνη της προσφέρει ἄπειρες εὑεργεσίες στούς ἀνθρώπους σέ ὅλο τόν κόσμο, ἀκόμη ἀπλώνει τή θεία χάρη καί στήν κόλαση γιά νά ἀναπαύσει τους ἐκεῖ βασανισμένους ἀνθρώπους.

Κάθε θαῦμα τῆς Παναγίας εἶναι μια πράξη ἀγάπης καί καλωσύνης πρός τόν πονεμένο ἄνθρωπο. Προστρέχει στόν φτωχό, στό ὀρφανό, στή χήρα, στόν ἄρρωστο, στόν βασανισμένο καί σέ κάθε ψυχή πού προσεύχεται γιά βοήθεια. Ἡ Παναγία, ἡ πάγκαλος Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ γλυκεία Θεοτόκος, ἡ πλήρης καλωσύνη τῆς Παρθένου Μαρίας, ἡ θεία πραότητά της γεμίζει τήν ψυχή μας ἀπό ἀγάπη γιά τό θεῖο πρόσωπό Της. Πόσο ἔχουμε ἀνάγκη στή ζωή μας τήν ἀρετή τῆς καλωσύνης τῆς Θεοτόκου! Πόσο πρέπει νά ἀγωνιζόμεθα νά δείχνουμε τήν καλωσύνη μας στούς συνανθρώπους μας γιά νά ἐκφράζουμε ἔμπρακτα τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον μας!

Ἡ καλωσύνη στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου συγκεντρώνει πλῆθος ἀρετῶν, ἀγάπης, ὑπομονῆς, εὐγένεια λόγου, συγχωρήσεως, αὐταπαρνήσεως, ὑποχωρήσεως, ὑπακοῆς, πραότητος, εὐσπλαγχνίας, εἰρήνης, φιλανθρωπίας, ἁγνότητα ψυχῆς, καί καρδιά ζέουσα ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον. Ὅταν ἀσκοῦμε τήν καλωσύνη εἴμαστε προσεκτικοί στήν συμπεριφορά μας πρός τόν συνάνθρωπό μας, νά μήν τόν προσβάλλουμε καί τόν ταπεινώσουμε μέ τόν λόγο μας. Πάντοτε φερόμαστε με καλωσύνη γεμάτοι ἀπό ἀγάπη καί τρυφερότητα πού πηγάζει ἀπό τήν καρδιά μας. Δέν θυμώνουμε ποτέ. Δέν ὑπερηφανευόμαστε γιά τά καλά ἔργα μας γιά νά μειώσουμε τούς ἄλλους. Ἀλλά εἴμαστε ταπεινοί σέ ὅλα στή ζωή μας. Δέν εἴμαστε ἀπότομοι στό λόγο μας ἀλλά εὐγενικοί ἀκόμη καί στούς θυμώδεις χαρακτῆρες.

Μεγάλη ἀρετή, ἡ καλωσύνη πού δείχνει τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τοῦ ταπεινοῦ καί ἁγνοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι πάντοτε ἤρεμος καί χαμογελαστός χωρίς νά φωνάζει δυνατά ἀλλά ἐλέγχει τά πάντα μέσα του καί προσφέρει ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς του μέ τήν ἄνεση τοῦ μικροῦ παιδιοῦ χωρίς καχυποψίες καί ἐγωϊσμούς. Δέν παρεξηγεῖται μέ τίποτα στή ζωή του, διότι εἶναι πολύ ταπεινός. Εἶναι γλυκός ἄνθρωπος μέ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ πού χαίρεται πάντοτε γιά τή χαρά τοῦ Θεοῦ πού κατέχει στήν ἁγνή ψυχή του. Ἡ καλωσύνη εἶναι ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς πού σαγηνεύει καί τούς κακούς ἀνθρώπους μέ τήν εὐγένεια τῆς καρδιάς. Ἡ καλωσύνη φαίνεται στό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἠρεμία καί τήν ἀγάπη πού διαχέει γύρω του. Ἡ καλωσύνη εἶναι ἡ γλυκειά ἀρετή πού γεμίζει φῶς μέ τίς πράξεις ἀγάπης καί ἀλληλεγγύης.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς καλωσύνης ἐργάζεται ἀθόρυβα καί σιωπηλά. Πόσο λείπει ἡ καλωσύνη ἀπό τή ζωή μας καί γινόμαστε λογικοί καί σκληροί στόν πλησίον μας γιά ἐπιβολή τῶν δικαιωμάτων μας. Δέν μποροῦμε νά βοηθήσουμε τούς ἄλλους χωρίς τήν καλωσύνη. Δέν μποροῦμε νά διδάξουμε τά παιδιά τό καλό χωρίς τήν καλωσύνη τοῦ ἑαυτοῦ μας. Πόσο ἕνα καλωσυνάτο χαμόγελο μπορεῖ νά γκρεμίσει τά τεῖχη τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τοῦ θυμοῦ τοῦ ἄλλου.

Πόση μεγάλη χαρά νοιώθουμε ὅταν προσφέρουμε τό καλό στόν ἄλλον. Ἔχουμε ψυχική γαλήνη καί ἐσωτερική εὐχαρίστηση. Γεμίζουμε ἀπό εὐτυχία γιά τό καλό πού κάνουμε ἁπλά καί ταπεινά. Ἡ καλωσύνη νά γεμίζει τήν ψυχή μας γιά νά εὐεργετοῦμε τόν κάθε ἄνθρωπο με ταπεινές πράξεις ὥστε νά ζοῦμε μέ εἰρήνη καί γαλήνη ψυχική.

5. Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τῆς Παναγίας μοιάζει μέ τόν ἀστραφτερό ἥλιο πού φωτίζει ὅλη τήν γῆ καί δίνει ζωή στά πάντα. Μέσα στήν ἁγία καρδιά της ἔτρεφε ἄπειρη ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί εἶχε ἀφοσιωθεῖ μέ ὅλη τή θέλησή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐξ ἀγάπης τῆς καρδιάς της. Ἠγάπη βαθιά καί ἐσωτερικά τόν Θεόν μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς της. Ἀδυνατοῦμε νά συλλάβουμε τό μέγεθος τῆς μητρικῆς ἀγάπης της πρός τόν Υἱό της που ἦταν ἡ φυσική ἀγάπη πρός τό μονάκριβο παιδί της. Ἀκόμη ἐπέδρασε μέσα της σέ ὕψιστο βαθμό καί ἡ ἀγάπη της πρός τόν Θεό πού ἦταν καθαροτέρα καί ἁγιωτέρα ἀπό κάθε ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ διπλή ἀγάπη ξεπέρασε κάθε ἀγάπη ἁγίου πρός τόν Θεόν πού θαυμάζεται ἀπό τίς οὐράνιες ἀγγελικές δυνάμεις γιά τήν ὑπέρτατη ἀγάπη τῆς Παναγίας πρός τόν Θεόν.

Πόσο ἠγάπα ἡ Θεομήτωρ τόν Θεόν εἶναι ἀπερίγραπτη κατάσταση τῆς ἁγίας ψυχῆς της!Πόση τελειότητα ἀγάπης πρός τόν Θεό κατεῖχε δέν συλλαμβάνεται νοητικῶς ἡ θερμότητα τῆς καρδιᾶς της που κατεῖχε, πρός τόν Υἱόν της καί Θεό!

Ἡ ἀγάπη της πρός τόν Θεόν ἐνήργησε μέ τόν ὑπερβολικό ζῆλο στή τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ πού ἐγένετο μέ προθυμία καρδιάς καί θελήσεως ψυχῆς. Ὅλη ἡ ζωή της εἶχε δοθεῖ στήν ἀγάπη στόν Θεόν διά ἔργων καί πολλῆς καρδιακῆς προσευχῆς μέ τήν καθαρωτάτη προσοχή τοῦ νοός της στό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ τῆς Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτή ἡ ὑπέρλογη ἀγάπη της ἐδοκιμάσθη ἀπό ἀβάστακτους πόνους τῆς καρδιάς της βλέποντας τά μαρτύρια τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ της να ὁδυνᾶται ἀπό τίς κακίες τῶν ἀνθρώπων. Οἱ πόνοι τῆς Παναγίας ὑπερέβησαν κάθε σωματικό μαρτύριο ἁγίου, διότι ὁ πόνος τῆς μητρικῆς ἀγάπης της ἐφλόγιζε τήν ταπεινή καρδιά της καί πῦρ ἐξήρχετο πού ὑπόφερε γιά τόν Υἱόν της.

Ἡ θύελλα τῶν πόνων τῆς καρδιᾶς της δέν μποροῦσε νά κατασβέσει τήν πυρκαϊά πού ἐφλόγιζε τήν πύρινη ἀγάπη της πρός τόν Ἰησοῦ Χριστόν καί Υἱόν της. Πόσο ἀνάγκη ἔχει ἡ καρδιά μας νά μιμηθεῖ τήν ὑπερέχουσαν πάντων τήν ἀγάπη τῆς Θεοτόκου πρός τόν Θεόν. «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἱσχύος σου» (Ματθ. 22,37) εἶναι δοσμένο γιά κάθε ἄνθρωπο πού ζητᾶ νά ἐκφράσει τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς του πρός τόν Ζωοδότη Θεό τῆς ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι μια πράξη ἀγάπης τῆς καρδίας μας πού ἐκφράζεται μέ τό πόνο τῆς ψυχῆς μας μπροστά στό θεῖο πάθος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, κατανοῶντας ψυχικά τό πόνο τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου μας πάνω στό σταυρό τοῦ μαρτυρίου Του.

Πόσο ἀγαπῶμεν τόν Ἰησοῦ Χριστόν μέσα ἀπό τήν ταπεινή καρδιά μας φαίνεται ἀπό τήν ὑπακοή στις θεῖες ἐντολές Του καί ἀπό τήν ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας γιά νά ζήσουμε μέσα μας τήν πληρότητα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ στήν ἁμαρτωλή ψυχή μας. Ἡ καιομένη καρδία γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νικᾶ τά πάθη τῆς ψυχῆς καί ὑπομένει ὅλα τά ἄσχημα τῆς ζωῆς πού προέρχονται ἀπό κακίες καί προσβολές ἀνθρώπων, ἀπό θλίψεις καί ἀσθένειες ζωῆς.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν θερμαίνει τήν καρδία μας ἀπό τό πῦρ τῆς θεότητος καί πλέον δινόμαστε ψυχή καί σῶμα σέ μιά ἀκατάπαυστη κοινωνία μέ τό Θεό διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν ξεχνᾶ τά πάντα καί δίνει τά πάντα γιά τόν Ἰησοῦ Χριστόν γιά νά εὕρει τήν μακαρία εἰρήνη τῆς ψυχῆς καί τή χαρά τοῦ Θεοῦ πρός δόξα Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν γίνεται πόνος σταυρικός στήν ἐνθύμηση τοῦ Σταυρικοῦ πόνου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό καί ὑποφέρουμε καρδιακά μέ ὑπομονή ἀγάπης γιά νά νικήσει ὁ Χριστός μέσα μας τό κακό τοῦ ἑαυτοῦ μας καί νά γίνει ὁ ἀναστημένος Χριστός, ὁ νικητής τῆς ζωῆς μας.

Ἡ καρδιά μας δοκιμάζεται καθημερινά πόσο ἀγαπᾶμε τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ τήν προσοχή μας στις ἐντολές τοῦ Θεοῦ ὥστε νά ἔχουμε καθαρή διάνοια, ἀγάπη πρός τόν πλησίον μας καί κυριαρχία ἐπί τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπό τούς πειρασμούς τοῦ κόσμου καί τά πάθη τῆς ψυχῆς μας. Ω! Τρυφερή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού σαγηνεύεις τήν ψυχή μου καί ταπεινώνεις τήν καρδιά μου γιά νά σ’ ἀγαπῶ περισσότερο μέ ὅλη τήν ὕπαρξη τῆς ζωῆς μου!

Ω! ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κατοικεῖς στήν ἁμαρτωλή ψυχή μου καί ὅλος σιωπῶ γιά νά θαυμάσω τό μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς παρουσίας Σου χωρίς νά ζητῶ τίποτα παρά μόνο νά ὑπάρχω γιά Σένα καί νά σ’ ἀγαπῶ αἰώνια μέ τήν ταπεινή καρδιά μου. Ω! ὑπερτάτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέομαι ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου νά ἀντλῶ δύναμη ἀπό τή θεϊκή ἀγάπη Σου γιά νά πορεύομαι στή ζωή μου κατά τό θέλημά Σου, διδάσκοντας μέ ἀπό τήν ἀγάπη τῆς θεϊκῆς καρδιάς Σου νά ἀγαπῶ θεϊκά καί νά δίνομαι σέ κάθε ἔργο ἀγαθό μέ ἀγάπη θυσίας. Κύριε, τῆς ἀγάπης δίδαξέ με νά προσεύχομαι καρδιακά καί νά σ’ ἀγαπῶ μέ ὅλη τήν καρδιά μου γιά νά σέ εὑαρεστῶ μέ τήν ζωή μου.

Ω! πόσο πολλή πρέπει νά ἀγαπᾶμε τό Θεό μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας καί μέ καθαρή καρδιά νά προστρέχουμε στήν προσευχή γιά νά φλογίσουμε τό ἐσώτερα βάθη τῆς ὑπάρξεώς μας μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά ἐξαγνισθοῦμε ἀπό τήν δύναμη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐκεῖνος πού δέν νιώθει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα του εἶναι στερημένος ἀπό τή χαρά τοῦ Θεοῦ καί ψάχνει σέ ἐφήμερες ἀπολαύσεις νά νοιώσει τό ὀλίγο τῆς ἀνθρωπίνης ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ ἔλκει νά τόν ἀγαπῶ περισσότερο καί νά τόν ποθῶ καρδιακά μέ ζῆλο οὐράνιο καί ψυχή δοσμένη στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ω! μένω ἄπειρα εὐγνώμων στήν θεϊκή ἀγάπη πού διατηρεῖ τήν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς μου καί ὅλος γίνομαι Φῶς μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ. Κύριε, σ’ ἀγαπῶ, δέν ἐκφράζεται αὐτή ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μου γιά Σένα, πού ἀγρυπνῶ γιά Σένα μέ πόθο ταπεινό καί καρδιά φλογίζουσα ἀπό τήν ἀγάπη μου γιά Σένα. Κύριε, σ’ ἀγαπῶ, χωρίς νά τό ἐπιζητῶ μέσα μου, ἀλλά δίνομαι στήν ἄφθαστη ἀγάπη τῆς Τριαδικής Θεότητός Σου μέ τήν ὁλόθερμη καρδιά τῆς ζωῆς μου γιά νά ζήσω τό μυστήριο τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης Σου.

Κύριε, σ’ ἀγαπῶ, δέξουν τήν ταπεινή καρδιά μου στό θρόνο τῆς Τριαδικῆς Θεότητός Σου καί καθάρισέ την ἀπό κάθε ρύπο ἁμαρτίας καί πρόσφερέ την στόν κόσμο γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Κύριε σ’ ἀγαπῶ,

μέ τήν ψυχή μου,

μέ τήν καρδιά μου,

μέ τό νοῦ μου,

μέ τό σῶμα μου,

μέ τή ζωή μου.

Κύριε, σ’ ἀγαπῶ! ΑΜΗΝ.

6. Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Τί νά θαυμάσουμε ἀπό τό κάλλος τῶν ἀρετῶν τῆς Θεοτόκου πού γίνεται ἥλιος πού φωτίζει τίς ἀσθενεῖς ψυχές μας γιά νά ζήσουμε στό Φῶς τῶν θείων ἀρετῶν της! Ἡ ἄπειρη ἀγάπη πρός τόν Υἱόν της Ἰησοῦ Χριστόν τήν ὑποβάλλει σέ πολλές θυσίες γιά νά φανερωθεῖ τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀρετῶν της. Ὅσο ἐξετάζουμε τήν ὅλη ἁγία ζωῆ της, φαίνεται ἡ μεγάλη ὑπομονή της ἀπό τήν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέχρι τῆς Σταυρώσεως Του στόν Γολγοθᾶ. Ἡ ὑπομονή της ἦταν μεγάλη νά δέχεται μέ πόνο καρδιᾶς τά ἑκούσια πάθη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ χωρίς νά ἀντιδρᾶ ἀλλά μέ βαθειά ταπείνωση σιωποῦσε σέ ὅλα ὅσα ἔβλεπε νά παθαίνει ἀπό τούς ἐχθρούς Του. Ἡ καρδιά τῆς Παναγίας πονοῦσε γιά τόν πόνο πού προκαλοῦσαν στόν Υἱό της καί ἄντεχε μέ ὑπομονή χωρίς γογγυσμό καί ὀλιγοπιστία. Ὁ νοῦς της ἦταν διαρκῶς στόν Υἱόν της και αὔξανε σέ ἀρετές μέ τήν ὑπομονή τῆς ψυχῆς της γιά νά δείξει τήν ἀγάπη πρός τόν Θεόν.

Ἀπό την μικρή ἡλικία της εἶχε δοθεῖ στό ἔργο τῆς προσευχῆς, διότι ἠγάπησε ἀπό κάθετι τόν Θεόν καί ὅλη εἶχε γίνει δοχεῖον Θείας χάριτος γιά νά δεχθεῖ μέσα της τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσευχή χρειάζεται ὑπομονή γιά νά μπορεῖς νά συνεχίσεις τόν ἀγῶνα τῶν ἀρετῶν καί τῆς καθαρῆς ζωῆς. Ἡ Παναγία μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶχε δοθεῖ ὁλοκληρωτικά στήν προσευχή καί ἔδειξε μέ μεγάλη ὑπομονή τά ἀθλήματα τῆς θεωμένης ζωῆς Της. Πόση ὑπομονή χρειάζεται γιά τόν ἐργάτη τῆς προσευχῆς πού δίνεται σέ ἕνα ἐπίπονο ἔργο, πού νύχτα καί ἡμέρα προσεύχεται γιά νά εὑαρεστήσει τόν Θεόν καί νά ὠφεληθεῖ ἡ ψυχή του χωρίς νά ποθεῖ τίποτα ἄλλο παρά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πόση ὑπομονή χρειάζεται γιά νά βγάλουμε ἕνα πάθος ἀπό τήν ψυχή μας γιά νά ἀποκτήσουμε μια ἀρετή πρός ὄφελος τῆς ψυχῆς μας!

Πόση ὑπομονή χρειάζεται γιά νά κερδίσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τήν συνεχῆ προσευχή καί τόν πνευματικό ἀγῶνα πού κάνουμε γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Ἡ ὑπομονή τῆς Παναγίας ἦταν ἀξιοθαύμαστη στό ἔργο τῆς προσευχῆς, πού τά γόνατά της ἐβαθούλωσαν τό πέτρινο πάτωμα τῆς οἰκίας της ἀπό τήν ἀδιάκοπη προσευχή της. Πόσο ἀπέχουμε ἀπό τέτοιο ἔργο ὑπομονῆς γιά νά δείξουμε τήν ἀγάπη μας πρός τόν Θεόν!

Ἡ ὑπομονή μας δέν ἀρκεῖ νά φαίνεται στις ἀσθένειες καί στις θλίψεις τῆς ζωῆς μας, στίς προσβολές καί τίς περιφρονήσεις τῶν ἀνθρώπων, στις ἀδικίες καί τίς κατηγορίες ἀλλά περισσότερο στήν ἐπιμονή τῆς βελτιώσεως τοῦ χαρακτῆρα μας μέ τήν ἀπόκτηση πολλῶν ἀρετῶν γιά νά μποροῦμε νά ζοῦμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται ὑπομονή γιά νά νικήσουμε τούς πειρασμούς πού προέρχονται ἀπό τόν κακό ἑαυτό μας, τόν κόσμο καί τόν διάβολο. Χρειάζεται πίστη στό Θεό γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα μας κατά τῶν παθῶν μέ ὑπομονή καί θάρρος. Ὅσο ἡ ψυχή καθαρίζεται σιγά - σιγά, τό φῶς τοῦ Θεοῦ ἐξαγνίζει τήν ψυχή καί ἑνώνεται μέ τόν Θεόν. Τό φῶς τοῦ Θεοῦ ἁπλώνεται μέσα μας καί ἡ γλυκύτητα τοῦ Παναγίου Πνεύματος γαληνεύει τήν ὕπαρξή μας γιά νά φανεῖ αἰσθητά ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή μας. Ὅσο πιό ἁγνό ἀγαποῦμε τόν Θεό, τόσο αὐξάνεται ἡ θεία χάρις μέσα μας καί ζητοῦμε μέ ὑπομονή τήν διαρκή προσευχή καί τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τούς ἀνθρώπους γιά νά μήν χάσουμε τήν ἑνότητα μέ τόν Θεόν.

Ὅσο ἀνερχόμαστε πνευματικά αὐξάνεται ὁ θεῖος ἔρωτας καί ἡ προσευχή μας γίνεται ἕνα μέ τή ζωή μας. Πόση ὑπομονή χρειάζεται γιά νά ὑπομείνουμε τούς κόπους τῆς πνευματικῆς ἀθλήσεως γιά νά ἀνέλθουμε στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά καρποφορήσουμε πνευματικά καί νά χαροῦμε ψυχικά ἀπό τήν κοινωνία μέ τό Θεό. Ἡ ψυχή θεραπεύεται ἀπό τό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί δίνεται σέ ἔργα ἀγάπης καί σωτηρίας γιά τόν πλησίον. Ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ μητέρα τῆς ὑπακοῆς καί τῆς αὐταπαρνήσεως καί ἀδελφές ἔχει τήν ἀοργησία καί τήν ἀγάπη.

Ἡ ὑπομονή χαρίζει τή χαρά τῆς ἁπλότητας στήν γαλήνη τῆς ψυχῆς γιά νά κερδίσει τήν ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης μέ τή σιωπή καί τήν προσευχή. Γιά νά ἔχουμε ὑπομονή χρειάζεται δυνατή θέληση γιά νά ἀγωνιζόμαστε νά νικήσουμε τόν κακό ἑαυτό μας. Ἡ ἀρετή δυναμώνει μέ τή θέληση γιά νά διώξει τό πάθος καί νά βασιλεύσει στή ψυχή μας ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ὅσο πλησιάζουμε τό Θέο μέ ἀγάπη αὐξάνεται ἡ θεία χάρη καί ὁ νοῦς καθαρίζει μέ σκοπό νά αὐξηθεῖ ἡ πίστη στό Θεό. Μόνο μέ τήν ὑπομονή φθάνουμε στήν κορυφή τῶν ἀρετῶν, τήν ἀγάπη τοῦ Φωτός τοῦ Θεοῦ καί ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος κατοικεῖ μέσα μας γιά νά φωτίσει τήν καρδιά μας νά ἀγαπήσει τό Θεό μέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας. Ἐκεῖνος πού ἀγάπησε τήν ὑπομονή, ἡ ψυχή του εἶναι εὐγενική καί ὑπομένει τά πάντα μέ ἀγάπη Χριστοῦ χωρίς νά ἀντιδρᾶ σέ τίποτα ἀπό ταπείνωση καί ἀγάπη.

Ἡ ὑπομονή στήν προσευχή αὐξάνει τήν πίστη στό Θεό καί ἡ ζωή μας γίνεται γαλήνια χωρίς νά ἀνησυχοῦμε γιά τίποτα, διότι ἔχει κατοικήσει μέσα μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καί φερόμαστε στούς ἄλλους μέ πραότητα καί ἠρεμία.

Ὅσο ἡ ψυχή μας ἐλκύεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γινόμαστε ὅλο ἀγάπη καί ὑπομένουμε κάθε κακό στήν ζωή μας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἀγαποῦμε τό Θεό ξεχνᾶμε τά πάθη τῶν ἀνθρώπων καί ξεφεύγουμε ἀπό τήν γήϊνη ζωή γιά νά ζήσουμε οὐράνια ζωή, θεωρῶντας τά πάντα γύρω μας μάταια, διότι ὁ νοῦς μας εἶναι προσηλωμένος στήν Αἰωνιότητα, στήν τελειότητα τοῦ Θεοῦ.

Γιά νά ἀποκτήσουμε ὑπομονή χρειάζεται νά ἀρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας καί τά τοῦ κόσμου πράγματα γιά νά γίνουμε ἁγνοί καί καθαροί ἄνθρωποι. Οἱ ἅγιοι ἔφθασαν στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, διότι φλεγόντουσαν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δίνοντας τά πάντα μέ καρτερία ψυχῆς καί ὑπομένοντας κάθε προσβολή καί μαρτύριο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅσο περισσότερο ταπεινώνεται ὁ ἄνθρωπος ὑπομένει καί δέχεται ἄφθονη τή θεία χάρη, διότι ποθεῖ τήν διαρκῆ κοινωνία μέ τό Θεό. Ὅταν ἀγαπήσουμε καρδιακά τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἡ γλυκύτητα τῆς θείας παρουσίας του μᾶς γεμίζει ἀγάπη γιά κάθε ἄνθρωπο καί ζῶο, καί τότε ζοῦμε πάντα ἐν Θεῷ μέ ὑπομονή τῆς αἰώνιας ζωῆς, διότι ἀτενίζουμε ψηλά στόν οὐρανό, στό Φῶς τῆς θείας μακαριότητος, στήν θεία ζωή, στό γνόφο τοῦ Θεοῦ χωρίς νά ψάχνουμε τίποτα στή γῆ, διότι νιώθουμε ὅτι ἀνήκουμε στό Θεό καί ὄχι στή γῆ.

Ω! πόσο ὄμορφο εἶναι νά ἀγαπᾶμε τόν Ἰησοῦ Χριστό ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, τό Φῶς τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τά γήϊνα καί ἡ προσευχή μας ἐξαγνίζεται ἀπό τήν ἐπίσκεψη τῆς θείας χάριτος, καί ὅλη ἡ ὕπαρξή μας ἁγιάζεται ἀπό τήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ. Ταπεινωνόμαστε μπροστά στήν τελειότητα τοῦ Θεοῦ. Θεωροῦμε τά πάντα φτωχά. Τό πανάγιον πνεῦμα μᾶς εἰσδύει στό Φῶς τῆς πνευματικῆς οὐράνιας ζωῆς καί τό Φῶς τοῦ Θεοῦ παραμένει μέσα μας καί φωτίζει τό νοῦ μας γιά νά ἀποκτήσει μερική γνώση τοῦ Θεοῦ. Ω! τί θαυμάσια πράξη εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς ὑπομονῆς! Ἡ κάθε ἀρετή ἔχει τήν ἀξία της πού δυναμώνει τή θέλησή μας γιά μεγαλύτερο ἀγώνα, ὥστε ἡ ζωή μας νά γίνει καθαρώτερη καί ἁγιοτέρα μέ πίστη ἀκλόνητη στό Θεό. Ἡ κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα σκαλοπάτι γιά νά φθάσουμε στήν ἁγιότητα μέ ὑπομονή καί ἀγάπη Χριστοῦ.

Ἡ θέληση νά γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι χρειάζεται ὑπομονή καί ἐπιμονή γιά νά ἐπιτύχουμε τίς ἀρετές πού ἔχουμε βάλει στόχο στή ζωῆ μας. Ὅταν ἀγαπήσουμε μια ἀρετή, μέ ὑπομονή θά τήν κερδίσουμε καί χαρά θά πλημμυρίσει ἡ καρδιά μας. Ἡ κάθε ἀρετή εἶναι Φῶς πού φωτίζει τή ζωή μας καί βοηθεῖ πολλούς ἀνθρώπους νά δοῦν τήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς τους μέσα ἀπό τήν ἀρετή τῆς ψυχῆς μας πόσο ὄμορφο εἶναι νά εἴμαστε γεμάτοι ἀρετές πού θά νοιώθουμε τήν γλυκύτητα τῆς θείας Χάριτος ἀπό τή δύναμη τῶν ἀρετῶν! Πόση ὑπομονή χρειάζεται γιά νά τηρήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας ὥστε ἡ ἐλπίδα μιᾶς ἀρετῆς νά γίνει πόθος ἀποκτήσεως αὐτῆς γιά τήν ἀναγέννηση τῆς ψυχῆς μας διά τῆς ἐνεργουμένης θείας Χάριτος!

Πόσο θαυμάζουμε τήν ὑπομονή τῶν ἁγίων στά μαρτύρια καί στά ἀγωνίσματα ἐγκρατείας, προσευχῆς, σιωπῆς, γιά νά ἐπιβληθοῦν στόν ἑαυτό τους μέχρι τελικῆς αὐταπαρνήσεως γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Ω! πόσο χρειάζεται ἡ ψυχή μας νά ποθήσει τόν Ἰησοῦ Χριστό γιά νά ἀγωνιστεῖ σέ θεῖες ἀρετές γιά μια πορεία πρός τόν οὐρανό, ὥστε νά αὐξηθεῖ ὁ καρδιακός πόθος γιά ἀνώτερη πνευματική ζωή ζῶντας μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ!

Ὅταν ἡ καρδιά μας ἀνάψει ἀπό τή φλόγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τότε ποθοῦμε κάθε ἀρετή νά γίνει πράξη στή ζωή μας καί μέ μεγάλη ὑπομονή καί θυσία ἐπιτυγχάνουμε στό σκοπό νά γίνουμε φωτεινοί ἄνθρωποι τῶν ἀρετῶν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

7. ΥΠΑΚΟΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Ἡ θαυμαστή ζωή τῆς Παναγίας κατανύσσει τήν ψυχή μας νά μιμηθοῦμε τίς ἅγιες ἀρετές της. Εἶναι ἀξιοθαύμαστη ἡ ὑπακοή της στούς γονεῖς της πού μέ προθυμία ἐκτελοῦσε κάθε ἐντολή τους μέ ἀγάπη καί ὑπομονή. Τό ἴδιο παρατηρεῖται ἀργότερα στούς ἀρχιερεῖς τοῦ ναοῦ καί σέ κάθε ἄνθρωπο πού ζητοῦσε τή βοήθεια της γιά κάθε ἐργασία τοῦ Ναοῦ. Ἀλλά περισσότερο θαυμάζεται ἡ ὑπακοή της στό μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ γιά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ μεγάλη ὑπακοή της νά δεχθεῖ νά γεννηθεῖ διά αὐτῆς ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐκφράζει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν.

Ἡ ὑπακοή της ἦταν μια θεληματική πράξη τῆς ταπεινόφρονης ψυχῆς της πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλεύθερη ἀπόφασή της νά ὑπακούσει στόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ δηλώνει τήν ἐμπιστοσύνη της στό Θεό χωρίς κανένα δισταγμό, λέγοντας : «γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Ἡ ὑπακοή της στή θεία κλήση νά γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ, δέχεται ἄπειρη θεία εὐλογία χωρίς νά ἀντιληφθεῖ μέ τήν θετική ἀπάντησή της ὅτι κατέστη Θεοτόκος, μέ ἄπειρη δόξα ἀπό τήν Τριαδική Θεότητα. Ἡ ὑπακοή τῆς Παναγίας ὁδήγησε τόν ἄνθρωπο στήν ἁγιότητα καί ἀνέδειξε τό μεγαλεῖο τῆς καθαρῆς καρδίας της μέ τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο της στό Θεό. Ἡ μέν ἀνυπακοή τῆς Εὔας ἔφερε τήν ἁμαρτία στόν κόσμο καί ὁδήγησε τόν ἄνθρωπο στό σκοτάδι τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ δε ὑπακοή τῆς Παναγίας ἄνοιξε τόν Παράδεισο γιά νά φωτίσει τήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου νά δεχθεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πρός σωτηρία του.

Ἡ Παναγία ἀποδέχθηκε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀκολούθησε τήν κλήση της μέχρι τήν κοίμησή της μέ τήν πλήρη ὑπακοή της στις ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπακοή της ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁγνῆς ψυχῆς της πού ἠγάπα τόν Θεόν ὁλοπρόθυμα μέ τήν καρδιά της. Μια ταπεινή ψυχή μέ καθαρό φωτεινό νοῦ εἶναι πλήρης θείου φωτός πού δέχεται τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ μέ ἁπλότητα καρδιάς καί τελεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη.

Ἡ ὑπακοή στό Θεό δείχνει πίστη στό Θεό καί ταπείνωση ζωῆς. Παρέχει ἀσφάλεια στό δρόμο τῆς ζωῆς μας, διότι γίνεται ὁ Θεός μέ τίς θείες ἐντολές Του ὁδηγός γιά τήν οὐράνια ζωή, ὥστε νά ζοῦμε ὑπό τή θεία προστασία Του. Τό νά ὁδηγούμεθα ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ διδασκόμεθα τίς θεῖες ἀρετές γιά νά βαδίσουμε μέ ἀσφάλεια τή ζωή μας καί γιά νά φθάσουμε στόν οὐρανό μέ καθαρή πίστη καί ἀγάπη Χριστοῦ. Ἡ ὑπακοή στό Θεό μᾶς βοηθεῖ ὅ,τι κάνουμε στή ζωή μας νά γίνεται γιά τόν Θεό, γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ ὥστε οἱ πράξεις μας νά εἶναι ἐν Χριστῷ καί εὑάρεστες στό Θεό.

Ἡ ὑπακοή στό Θεῖο θέλημα φέρνει ἐσωτερική γαλήνη στήν ψυχή μας, διότι διατηροῦμαι καθαρή τήν συνείδησή μας ἀπό κάθε ἁμαρτία καί ἀκάθαρτο λογισμό. Ὅταν ἡ θέλησή μας ὁμοιωθεῖ μέ τή θέληση τοῦ Θεοῦ, τότε ἀναπαύεται ὁ Θεός στήν καρδιά μας καί ἡ θεία Χάρη εἶναι αὐξημένη στήν ψυχή μας καί ζοῦμε ἐν τῷ φωτί τοῦ Θεοῦ πλήρης πνεύματος Ἁγίου. Ἡ χαρά μας εἶναι χαρά τοῦ Θεοῦ διότι κατοικεῖ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή μας καί εἴμαστε ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ὁ Θεός γιά μᾶς, εὑάρεστοι ἐνώπιον του, διότι μέ τήν ὑπακοή μας χαίρεται καί μᾶς σκεπάζει μέ τήν θεϊκή ἀγάπη Του. Γινόμαστε γνήσια τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἀγαπημένα παρά τοῦ Θεοῦ, Θεοφόρα καί οὐράνιες ὑπάρξεις πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπακοή στό Θεό σημαίνει ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας μέ βαθειά ταπείνωση ζωῆς πρός ἄσκηση κάθε ἀρετῆς γιά νά νεκρωθεῖ κάθε πάθος τῆς ψυχῆς μας.

Ἡ ὑπακοή στόν Χριστό εἶναι ἡ μίμηση τῆς θείας ζωῆς Του γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Πάντοτε ἡ νοερά προσευχή καί ἡ ὑπακοή στόν καλό πνευματικό αὐξάνει τήν κοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γινόμενος πλέον ὑπάκουος στό Θεό. Ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό αὐξάνει τήν πραότητα καί τήν ὑπομονή, τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση γιά νά ἑνωθεῖ μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ τήν Θεοποιόν προσευχή τῆς καρδιᾶς.

Ἅν οἱ συμβουλές τοῦ πνευματικοῦ μας δέν γίνουν ἀσπίδες τῆς ψυχῆς μας, παραπαίουμε μέσα στά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας καί θά μείνουμε ἀθεράπευτοι στήν ψυχή μας. Ὁ καλός Πνευματικός πάντοτε διδάσκει τίς ἀρετές γιά τήν τελειοποίηση τῆς ψυχῆς μας. Ἀρχίζοντας :

Πρῶτον: ἀπό τόν ἔλεγχο τοῦ νοῦ πού νά συγκεντρώνεται στό Θεό χωρίς νά περιεργάζεται τά πάθη τῶν ἀνθρώπων γιά νά μήν κατακρίνει μέ εὐκολία τίς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων.

Δεύτερον: διδάσκει τή σιωπή τῶν χειλέων γιά τήν ἀποφυγή τῆς πολυλογίας πού φθείρει τήν ψυχή γιά νά γίνει ἁγνή καί ταπεινή.

Τρίτον: καλλιεργεῖ τήν ταπείνωση τῆς καρδιᾶς μέ τήν ἄσκηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς γιά νά αὐξηθεῖ ἡ θεία χάρη στήν ψυχή μας.

Τέταρτον: ἡ νηστεία τοῦ σώματος νά συμπορεύεται μέ τήν ἐγκράτεια τοῦ λόγου γιά νά δεχθεῖ πνευματικές ὡφέλειες ἡ ψυχή μας.

Πέμπτον: βοηθεῖ νά αὐξηθεῖ ἡ πίστη στό Θεό μέ τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μέ τήν συμμετοχή στά Θεῖα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπί πλέον δυναμώνοντας τήν πίστη στις θλίψεις καί δυσκολίες τῆς ζωῆς προβάλλοντας τή ζωή τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τή ζωή τῶν ἁγίων μαρτύρων.

Ἔκτον: καλλιεργεῖ τό «πρόσεχε σέ αὐτόν», νά ἐλέγχει τόν ἑαυτό του γιά κάθε λογισμό πού εἰσέρχεται μέσα του, ὥστε νά προσέχει τό θυμό, τόν ἐγωϊσμό, τήν κατάκριση, καί ἄλλα πάθη. Νά μαθαίνει νά ἀντιστέκεται στις προσβολές, κατηγορίες, κακίες καί κάθε κακό ἀπό ἀνθρώπους μέ ταπείνωση καί πραότητα.

Ἔβδομον: ν’ ἀγωνίζεται τήν ἀρετή μέ κάθε τρόπο, ὥστε νά μιμεῖται καθ’ ὅλα τή ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὑπακοή στόν καλό πνευματικό ἀνυψώνει τήν ψυχή μας στό Φῶς κάθε ἀρετῆς γιά νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ μέ πόθο Θεοῦ καί τελεία ἀγάπη Θεοῦ.

Ἡ ὑπακοή στό Θεό διδάσκει τά πάντα στή ζωή μας νά καθαρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτο καί βλαβερό λογισμό γιά νά φθάσουμε σέ τελειότητα τῶν ἀρετῶν καί πλήρη χριστιανική ὡριμότητα, ἁγιότητα βίου πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Θεοτόκος μέ τήν πλήρη ὑπακοή της στόν Θεό κατέστη δοχεῖο θείων χαρίτων γιά νά τόν εὑαρεστήσει δίνοντας τά πάντα γιά νά πραγματοποιηθεῖ τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τό «Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» τῆς Παναγίας δίνει σέ μᾶς νά ἀφεθοῦμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, στήν χριστιανική κλῆση μας νά ὁμοιωθοῦμε στήν ἁγιότητα τῆς Πᾶναγίας καί νά πορευθοῦμε ταπεινά στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ διά τοῦ πνευματικοῦ ὁδηγοῦ μας χωρίς ἐγωϊσμούς καί ἀντιρρήσεις γιά νά ζήσουμε ἐν Χριστῷ ζωή καί νά εὑαρεστήσουμε τόν φιλάνθρωπο Θεό γιά τό πλῆθος τῶν εὑεργεσιῶν του καί τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Νά στρέψουμε τό νοῦ καί τήν καρδιά μας στό Θεό μέ ἀγάπη, ὅπως ἡ Παναγία γιά νά δεχθοῦμε τό Φῶς τοῦ Θεοῦ μέ ταπεινό φρόνημα, ὥστε ἡ ὑπακοή στό Θεό νά γίνεται μέ ἀγαθή καρδιά γιά νά ἀποδώσει πνευματικούς καρπούς στήν Χριστιανική ζωή μας. Πάντοτε ἡ ἐνθύμηση τῆς ἁγίας ζωῆς τῆς Παναγίας γίνεται κινητήριος δύναμη τῆς ψυχῆς μας γιά νά δοθοῦμε περισσότερο στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀξιωθοῦμε τῶν ἀρετῶν της πρός δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.