3. Η ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Τί χαρά γεμίζει τήν καρδιά μου στήν ἀνάμνηση τοῦ θείου προσώπου τῆς Παναγίας. Εἶναι πολύ εὐγενικό νά ἐνθυμεῖσαι τό Ἅγιον ὄνομά της καί θεάρεστο ἔργο νά μιμεῖσαι τήν Ἁγία ζωή της, στις ἀρετές της. Μία ἀπό τίς πρώτες μεγάλες ἀρετές τῆς Παναγίας εἶναι ἡ πίστη στό Θεό. Μιά ἀγνή καί καθαρή πίστη που εὐωδιάζε ἀπό τήν ἀγνότητα της καί τήν ἀθωότητα τῆς ἁγίας ψυχῆς της. Ἡ ἀναγγελία ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ… εὕρες χάριν παρά τῷ Θεῷ καί ἰδοῦ συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξη υἱόν, καί καλέσει τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, οὗτος ἔσται μέγας καί υἱός Ὑψίστου κληθήσεται». Ταπεινά πιστεύει τά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου καί σιωπᾶ. Ἡ ψυχή της γαληνεύει καί αἰσθάνεται τή δύναμη τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά τήν χαριτώνει γιά τό μεγάλο δῶρο πού θά δεχθεῖ, τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Πιστεύει καί ὑπακούει μέ δέος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πίστη στό Θεό τήν γεμίζει ὅλη καί ἀπολαμβάνει ταπεινά τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς της φαίνεται στήν ὁλόθερμη πίστη στό Θεό, πού δέν ἀμφιβάλλει στά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου. Μόνο ἀπορεῖ καί λέγει : «Πῶς ἔσται τοῦτο…». Ἡ ἀπορία της δέν εἶναι ἀμφιβολία ἀλλά ἡ χαρά πού λαμβάνει ἀπό τό μέγα μυστήριο πού θά τελεστεῖ στά σπλάγχνα της. Καί ἀμέσως λέγει : «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου˙ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Ὑπακούει ταπεινά. Θαυμάζει κανείς τό μεγαλεῖο τῆς ἀγνῆς πίστεως της πού ὁλόκαρδα δέχεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πόση μεγάλη πίστη ὑπάρχει στό βάθος τῆς καθαρωτάτης ψυχῆς της! Πόση ἀγνότητα σκέψεως λάμπει μέσα της, που καθρεπτίζεται τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της! Ὁ Θεός ἐνεργεῖ στήν ταπεινή ψυχή της πού εἶναι ὁλοφώτεινη ἀπό τήν καθαρή πίστη της γιά νά λάμψει ἡ ἁγία ψυχή της ἀπό τό πλοῦτο τῶν θείων ἀρετῶν της. Τί νά θαυμάσουμε ἀπό τόν ὑπέροχο κόσμο τῆς ἁγίας ψυχῆς της που εἶναι φωτισμένος ἀπό τη χάρη τοῦ Θεοῦ!

Εἶναι μοναδική ἡ ἀγάπη της πρός τό Θεό πού ἐκφράζεται στήν πίστη της και ὁμολογεῖ τήν ἀφιέρωση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τόν τέλειο τρόπο τῆς ὑπακοῆς στό Θεό. Ἡ ζωή τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ἦταν πλῆθος δοκιμασιῶν τῆς πίστεως στό Θεό. Παρακολουθεῖ τή ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τή γέννηση του μέχρι τήν σταύρωσή του, ἔχοντας στή μνήμη της τά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ : «οὗτος ἔσται μέγας…». Ἄν καί βλέπει τίς ταπεινώσεις τοῦ Υἱοῦ της μέχρι τήν σταύρωσή Του, πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι εἶναι Υἱός Θεοῦ.

Ἡ πίστη της εἶναι ἀκέραιη καί ἀληθινή χωρίς νά κάμπτεται ἀπό τόν πόνο τῆς καρδιάς της, ἀπό τά δεινά που δέχεται ὁ Υἱός της. Ὅλη ἡ ψυχή καί ἡ καρδιά της ἧταν δοσμένη στόν Ἰησοῦ Χριστό, μια ἀγάπη μοναδική καί τέλεια. Αὐτή ἡ ἀγάπη γίνεται πίστη στό θεῖο πρόσωπό Του, πού ὑπέμενε σιωπηλά τό δρόμο τοῦ Σταυροῦ του μέσα ἀπό τήν καρδιά της. Ὁ Κύριος ἔπασχε σωματικά. Ἡ Παναγία ἔπασχε καρδιακά καί ψυχικά. Ἡ θλίψη της ἦταν ἄπειρη πού ζοῦσε τά πάθη τοῦ Υἱοῦ της μέ τήν σιωπή καί τήν προσευχή της. Ὥς μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶχε ἀφεθεῖ στό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί πονοῦσε περισσότερο ἀπό κάθε πλάσμα τοῦ κόσμου καί ἀγγελική δύναμη τοῦ Θεοῦ. Περίμενε μέ δυνατή πίστη τήν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη καί τῶν λόγων τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ γιά τόν τρόπο σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Παναγία ὑπερέβει τήν πίστη τοῦ Νῶε καί τοῦ Ἀβραάμ, διότι ἐδέχθηκε μεγαλύτερες δοκιμασίες πού ξεπερνοῦν τήν ἀνθρώπινη σκέψη. Ἡ πίστη της στό Θεό καθαγιάζεται μέσα στό μεγάλο πόνο τῆς καρδιᾶς της πού ταπεινώνεται γιά νά δοξάσει τό Θεό μέ τήν ἀφάνεια καί τή σιωπή της. Ἡ Παναγία εἶχε δώσει τά πάντα στόν Ἰησοῦ Χριστόν γιά νά ἑνωθεῖ μαζί του. Ἡ καρδιά της ἀγαποῦσε τέλεια τόν Υἱό της καί ταπεινά προσευχόταν στόν Θεό γιά νά τόν ζεῖ ἐξ ὁλοκλήρου μέσα στήν ταπεινή ψυχή της. Ἡ πίστη της πρός τό Θεό ἦταν μια ὁλόθερμη ἀγάπη μέσα ἀπό τήν ἀδιάλειπτη προσευχή της καί τήν ἁγία ταπείνωση τῆς ζωῆς Της. Ἄραγε ἡ δική μας πίστη πόσο ὁμοιάζει τῆς Θεοτόκου, πόσο ἡ ψυχή μας εἶναι προσκολλημένη στόν Κύριον γιά νά νοιώσουμε τή δύναμη τῆς ἀγάπης του καί τά πάθη τοῦ Σταυροῦ του;

Ἡ ἀληθινή πίστη χρειάζεται ζῆλο καρδιακό, προσευχή διαρκή, ἄσκηση μέ νηστεία καί ἀγρυπνία, προσοχή νοός καί καρδίας γιά νά ἁγιασθεῖ ἡ ψυχή ἀπό τήν ἐπίσκεψη τῆς θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἡ πίστη στό Θεό δέν ἀποκτιέται χωρίς κόπο καί δοκιμασίες. Ἐκεῖνος που πιστεύει ἀληθινά δέν ἔχει ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου ἀλλά πάντοτε ἔχει παντοῦ μπροστά του τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τηρεῖ τίς θεῖες ἐντολές Του.

Ὁ ἀληθινός πιστός ζεῖ διά παντός τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ἀδιαφορεῖ γιά τά πράγματα τοῦ κόσμου. Δέν λυγίζει στις δυσκολίες τῆς ζωῆς του ἀλλά ἔχει θάρρος καί προχωρεῖ μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀληθινός πιστός δέν εἶναι ράθυμος, διότι σκέπτεται νά ἐργάζεται τό καλό τῆς ψυχῆς του, τηρῶντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀληθινός πιστός ἀγωνίζεται στό δρόμο τῶν ἀρετῶν γιά νά τελειωθεῖ στήν ἄπειρη ἀγάπη πρός τό Θεό, μιμούμενος κατά δύναμη τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας πρός τόν Υἱόν της. Ὁ ἀληθινός πιστός εἶναι θεωμένος ἄνθρωπος καί ζεῖ ἐν Ἁγίω Πνεύματι πρός δόξα τοῦ Θεοῦ. Κινεῖται μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ ἁγιαζόμενος ἐν πνεύματι Ἁγίῳ καί ἀγωνίζεται κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ νά φθάσει στήν τελειότητα τῆς καθαρῆς προσευχῆς, ὁρμώμενος ἀπό ἀγάπη Θεοῦ γιά νά οἰκειωθεῖ τά ἅγια μέσα ἀπό τήν ταπεινή πίστη στό Θεό.