2. Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ὅσο ἀτενίζω τό θεῖο Πρόσωπο τῆς Παναγίας τόσο νιώθω φτωχός ἀπό ἀρετές καί περισσότερο ἁμαρτωλός. Ἡ θαυμαστή ζωή τῆς Παναγίας εἶναι ἕνας ὕμνος ταπεινοφροσύνης στό πρόσωπό της. Ἡ ταπεινή ζωή της ἀπό τή μικρή ἡλικία της ἦταν κρυφή καί ἐπιζητοῦσε τήν ἀφάνεια, διότι εἶχε στραφεῖ ὁλοκληρωτικά στό Θεό μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ ταπεινοφροσύνη της φαίνεται ἀπό τό μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ «Κεχαριτωμένη….» καί ἀπαντᾶ «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Πόσο ὄμορφα καί ἤσυχα δέχεται τό ἄγγελμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ! Πόση πραότητα φανερώνεται στό λόγο της! Πόση ἀγάπη τρέφει γιά τό Θεό, πού τά πάντα δέχεται ἤρεμα καί γαλήνια χωρίς ἴχνος ὑπερηφανείας. Ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας της εἶναι ἡ φωταυγής ἀρετή τῆς ἁπλότητας τῆς ψυχῆς της πού ἐκφράζεται μέ ταπεινό λόγο («ἰδού ἡ δούλη Κυρίου») καί πραεῖα συμπεριφορά στήν παρουσία τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.

Πῶς νά μήν θαυμάσουμε τήν ταπεινή καί ἀφανή ζωή της, που προτίμησε τή σιωπή τῆς προσευχῆς, παρ’ ὅτι ζοῦσε τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Θεοῦ. Ζοῦσε τό μέγα Μυστήριον μέ ταπείνωση καί ὅλη ἡ ψυχή της πλήρης Θείας Χάριτος, αἰσθανόταν τό Θεῖο δῶρο πού κατεῖχε. Καί εἶπε με ταπεινό λόγο : «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ». Συνεχίζει νά ζεῖ ταπεινά στό σπίτι της μέ τίς καθημερινές ἐργασίες της χωρίς νά διακρίνεται ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους ἀλλά σιωπηλά καί ἁπλά προχωροῦσε ἡ ζωή της.

Ἡ μετριοφροσύνη της ἦταν ἀπαράμιλλη διότι ζοῦσε τό Θεό μέσα στά σπλάγχνα της καί εἶχε στρέψει τά πάντα στό ἔργο τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ψυχικός κόσμος τῆς Παναγίας ἦταν ὁλοφώτεινος ἀπό τό πλοῦτο ἀρετῶν που συγκεντρωνόταν στήν ταπεινοφροσύνη καί τήν πραότητά της. Ὤ! πόσο πρέπει νά τήν ἀγαποῦμε μέ ὅλη τήν καρδιά μας καί νά μιμούμεθα τίς ἀρετές τῆς θείας ψυχῆς της. Πόσο ἀνάγκη ἔχουμε τήν ταπείνωση τῆς Παναγίας καί τήν πραότητα τῆς ψυχῆς της! Ὅσο ἀσκοῦμε τήν ταπεινοφροσύνη αὐξάνεται ἡ θεία Χάρις στήν ψυχή μας καί γινόμαστε θεοφόροι ἄνθρωποι. Ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ ἀνθρώπου ἐκφράζεται στό ταπεινό λόγο χωρίς ὑψωμένη φωνή, στήν εὐγενή λόγο στόν πλησίον, στήν ἡρεμία τοῦ σώματος χωρίς ἀνησυχίες, στήν κατανόηση τοῦ ἄλλου μέ ὑπομονή, στά ταπεινά ἐνδύματα, στήν ἐγκράτεια φαγητοῦ, τό γέλιο εἶναι διακριτικό χωρίς ἐπάρσεις, ἀποφυγή κάθε ἐπίδειξη ἔργου, ὑποχωρητικός στις ἀπαιτήσεις τοῦ ἄλλου, εὔχάριστος στό λόγο, καλωσυνάτος στόν πλησίον, παρηγορητικός στόν ἄρρωστο, φιλάνθρωπος στόν φτωχό, πρᾶος, ἤσυχος, ἄκακος, προσεκτικός στό λόγο σου, ὑπάκουος, ἁπλός, ἀδελφικός, εὐπειθής, συνείδηση ἀκατηγόρητη, χαμηλό τόνο φωνῆς, ἀποφυγή κατακρίσεως καί δόσιμο τῆς καρδιᾶς στήν ἀγάπη πρός τό Θεό καί τόν πλησίον.

Ὁ ἄγρυπνος νοῦς στήν προσοχή τῶν αἰσθήσεων μας γιά περισσότερη περισυλλογή, αὐξάνει τήν βελτίωση τοῦ ἑαυτοῦ μας γιά τήν ἀπόκτηση ἀρετῶν. Ὁ ταπεινός νοῦς δημιουργεῖ ταπεινή ζωή. Ἡ ταπεινή καρδιά δημιουργεῖ καθαρότητα νοός. Ἡ ταπεινή ψυχή δημιουργεῖ πλοῦτο ἀρετῶν. Ἡ καλλιέργεια τῆς ταπείνωσης εἶναι ἔργο τῶν ἀγωνιστῶν τῆς καθαρῆς καρδιᾶς που ὡθοῦνται στό κόσμο τοῦ Θεοῦ καί ξεφεύγουν τίς γήϊνες ἐπιθυμίες μέ τήν καρδιακή προσευχή καί τήν προσοχή τοῦ νοῦ, ὥστε νά φθάσουν στό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουν μέσα στά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ μέ πνεῦμα ἀγάπης καί ταπεινώσεως χωρίς νά τούς ἀγγίζουν τίποτα ἀπό τή γῆ καί τά ἀνθρώπινα πράγματα. Ἡ ταπείνωση ἐξαγιάζει τόν ἄνθρωπο καί τόν καθιστᾶ ὁλοφώτεινο μέσα στήν προσευχή του καί ὅλος γίνεται ἕνα φῶς πού φωτίζει τούς πάντες δίπλα του. Ὁ ταπεινός ζεῖ τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνίζεται νά εἶναι διαρκῶς μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τήν ἀγάπη πρός τό Θεό καί τόν πλησίον του.

Ἡ ταπείνωση χάνεται ἀπό ὑπερήφανους λογισμούς καί μαζί φεύγει ἡ θεία Χάρις. Ἡ ταπείνωση εἶναι Φῶς, πού φωτίζει τή διάνοια μας νά ζοῦμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ταπεινός ἀγρυπνᾶ ὅταν ὁ ἄλλος κοιμᾶται γιά νά στερηθεῖ τήν ἀνάπαυση τοῦ σώματος του πρός χάρη τῆς ψυχῆς του καί τῶν ἄλλων μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή του. Ὁ ταπεινός ἀγαπᾶ τήν κακοπάθεια καί μισεῖ τήν ἀνάπαυση τοῦ σώματος. Ὁ ταπεινός χαράζει δικό του δρόμο πνευματικῶν ἀγωνισμάτων που ξεφεύγει ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων καί κρύβεται ἀπό τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων γιά νά ζήσει τήν ἀφάνεια τῶν ἀρετῶν του μέ τήν σκληραγωγία καί τήν συνεχή καρδιακή προσευχή. Ὁ ταπεινός χρησιμοποιεῖ τόν κάθε τόπο που κατοικεῖ σέ ἀγωνίσματα ὑπέρ φύσιν γιά νά νικήσει τά πάθη τῆς ψυχῆς του με ὁδηγό τήν ταπείνωση τῶν ἁγίων. Ὁ ταπεινός δέν μάχεται τόν κόσμο ἀλλά τόν κακό ἑαυτό του γιά νά γίνει Φῶς Θεοῦ καί ἀπολέμητος στόν ἀόρατο κόσμο.

Ὁ ταπεινός ἔχει δύναμη Θεοῦ πού τόν καθιστᾶ δυνατό στίς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων. Ὁ ταπεινός δέν ἡσυχάζει ποτέ, διότι ἀγωνίζεται γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ταπεινός ζεῖ ἀπό τό Θεό καί διά τόν Θεόν καί ὁ νοῦς του εἶναι θεωμένος κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, καί οἱ αἰσθήσεις του στραμμένες στό Θεό γιά νά δοξάσει τό Θεό μέ ὅλη τήν ὕπαρξή του μέ τήν ταπεινή προσευχή του, τήν νηστεία, καί τήν πλήρη αὐταπάρνηση στό Θεό.

Ὤ! Κύριε μου, δίδαξέ με νά ζῶ ταπεινά, νά διδάσκομαι ἀπό τή ταπείνωση τῆς Πάναγνης Μητέρας Σου, μιμοῦμενος τήν Ἁγία ζωής της κατά δύναμη. ΑΜΗΝ.